Rozdział 32

-Co ty tu robisz? - rzuciłem się na osobnika, ponieważ chciał zrobić coś co zniszczyłoby moje życie.
-Zostaw mnie! - krzyknęła. Bez zastanowienia chwyciłem ją za rękę i wyprowadziłem na korytarz.
-Co ty chciałaś zrobić?! - zapytałem.
-Coś dzięki czemu znów miałabym Cię przy sobie - powiedziała obojętnie.
-Kobieto, czy Tobie siadło na głowę? Monika, nie zdajesz sobie sprawy z tego, że mogłaś ją zabić!
-No i gdybym to zrobiła, to byłbyś znowu mój. Pamiętasz te piękne chwile?
-Lecz się! Możesz zapomnieć, że kiedykolwiek do Ciebie jeszcze kiedyś wrócę! Nawet jeżeli Milena miałaby być do końca życia chora! - wykrzyczałem do niej, aż w końcu zaczepiła Nas jakaś pielęgniarka, poprosiła abyśmy wyszli na zewnątrz, a nie tu rozmawiali. Tak też zrobiłem.
Stałem na przeciw niej.
-Teraz się doigrałaś! Wnoszę na Ciebie skargę pod wezwaniem usiłowania zabójstwa! Tego chciałaś? - mina jej zrzędła, z szyderczego uśmieszka przejawił w wyraz jakby miała wybuchnąć płaczem.
-Nie, Michał błagam nie rób mi tego - złożyła ręce i zbliżyła się do mnie.
-A właśnie nie! Zrobię to, myślisz, że tak bym to zostawił?
-Ale KOCHANIE jak możesz? - położyła swoją dłoń na mojej złamanej ręce. Przemilczałem to do powiedziała. - To przez nią nie możesz grać - uniosła głowę. - Pocałuj mnie.
-Ty fałszywa suko! - odepchnąłem ją od siebie, bo puściły mi już nerwy. - Wynoś się stąd! Nie uwiedziesz mnie. Zamkną Cię w więzieniu - wciąż na nią krzyczałem. Widocznie się przestraszyła, bo odprowadziłem ją wzrokiem. Co ona sobie myślała? Że co? Zostawię Milenę i wrócę do niej? O nie, nie!
Usiadłem na ławkę, tą samą co kilka dni temu siedziałem z Krzyśkiem. Dopiero teraz pomyślałem o rodzinie. Wyjąłem telefon, który był wyciszony i ujrzałem 21 nieodebranych połączeń. Od kogo? Własnie od rodziców. Podrapałem się po głowie i postanowiłem oddzwonić. Mama odebrała po pierwszym sygnale.
-Synku. co się dzieje?! Co z tobą? Co z Milenką?
-Mamo spokojnie... - szepnąłem.
-My z ojcem już jedziemy do Was, ale mów co się dzieje?
-Jest w śpiączce... - powiedziałem.
-Milena? Ale obudzi się, prawda? Synu mów! - po jej głosie można było stwierdzić, że strasznie się martwiła.
-Musi się obudzić.
-Michał my będziemy za kilka godzin. A tobie nic nie jest? - zapytała.
-Tylko załamałem rękę, ale to nic.
-W jakim szpitalu jesteście?
-Szpital Wojewódzki im. Królowej Jadwigi, ulica Lwowska.
-Dobrze, to do zobaczenia - powiedziała po czym się rozłączyła.
Wstałem i wróciłem do żony.  Poprawiłem jej poduszkę i odgarnąłem kosmyk włosów który opadał na zamknięte oko. Byłem już na skraju załamania się. Pragnąłem, aby już się obudziła. Dopiero minęły niecałe 3 dni...
-Jak się masz Kochanie? - mruknąłem. - Wiesz jak mi ciężko, jak tak śpisz? Rodzice do Nas jadą - łamał mi się głos. - Pewnie dostalibyśmy już wolne i  bylibyśmy na wakacjach, ale nie ma czego żałować. Zabiorę Cię w najpiękniejsze miejsca na Ziemi - łza spłynęła mi po policzku. - Obudź się już, proszę - chwyciłem jej dłoń. -Nie wytrzymam już dłużej, Skarbie...
Usłyszałem otwierające się drzwi. Obróciłem się diametralnie i ujrzałem trenera. Ustałem na równe nogi.
-Cześć Michał - powiedział nieśmiało.
-Witam trenerze - podałem mu dłoń, a ten ją uścisnął.
-Jak z nią? - zapytał.
-Tak jak widać, nie bez zmian, to znaczy że jeszcze się nie obudziła.
-A ty? Jak ręka?
-Może być, trenerze... Jeżeli ona się obudzi to od razu rezygnuję z treningów. Muszę się nią opiekować, być przy niej cały czas.
-Rozumiem - pokiwał głową. - Idź napij się kawy, ja chwilę tu posiedzę - uśmiechnął się. Na polecenie wyszedłem z pomieszczenia. Znalazłem automat z kawą. Napiłem się jej i zaraz dostałem SMS-a  od ojca Mileny. "Jak się ma moja córa?" Odpisałem tylko: "Bez zmian :/" Po minucie dostałem odpowiedź. "Wszyscy trzymamy kciuki, aby już się obudziła. Seba z Dominiką narysowali dla niej przepiękny rysunek, podjadę później z Iwoną."
Uśmiechnąłem się sam do siebie. Kochane dzieciaki.
Trzy godziny później tak jak obiecał dotarł Igła z żoną. Posiedzieli chwilę i również pojechali. Odczekałem jeszcze z 30 minut, a przyjechali rodzice. Mama jak zwykle się rozkleiła.
-Przestań płakać, musimy wierzyć, że szybko się wybudzi - mówił do niej mój rodziciel.
Godzinę później pojechałem z rodzicami do mojego i Mileny domu.
-Ładnie tu mieszkacie - skomentowała moja matka. Ugościłem ich, pokazałem pokój gdzie mogą nocować na czas pobytu. Byłem na dole, gdy mama zjawiła się obok mnie. Usiedliśmy do stołu. Wiedziałem, że chce rozmawiać.
-To prawda? - zapytała.
-Co? - uniosłem brwi.
-Była w ciąży?
-Mamo, nie dobijaj mnie. Ja już nie mam siły, wszystkiego mam dosyć! Nie chcę o tym mówić.
-Powiedz mi - naciskała.
-Tak była! To chciałaś wiedzieć? - zapadła cisza. - Jestem zmęczony, porozmawiamy kiedy indziej - wstałem i wbiegłem po schodach. Wparowałem do sypialni i zamknąłem ją na klucz. Zdjąłem spodenki oraz koszulkę i położyłem się do łóżka. Długo myślałem o tym wszystkim, może źle zrobiłem, że tak nakrzyczałem na rodzicielkę? Po 1 w nocy odpłynąłem w Krainę Morfeusza.


Dzień Dobry :)
Wyjątkowo dodany epizod :) Wena powróciła! <3
Dziękuję za Wasze opinie :* To też mnie bardzo zmotywowało! ;)
Jak myślicie, Milenka się obudzi? :>
Kochani, jeszcze trochę i stuknie nam 20 tys. wyświetleń! Bardzo, ale to bardzo mnie to cieszy!
No to co? :) Dziś się nie rozpisałam, hahaha!
Pozdrawiam i do następnego :*